Ένας πόνος στη μέση μπορεί να οφείλεται σε μυϊκό σπασμό μετά από μια απότομη κίνηση ή την άρση ενός βάρους. Αρκετά συχνά, ενδέχεται να υποκρύπτει μια κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου που πιέζει τη ρίζα ενός νεύρου ή να συνυπάρχει αρθρίτιδα των σπονδυλικών αρθρώσεων λόγω επαναλαμβανόμενων μικροτραυματισμών.
Αν συνυπάρχει δεκατική πυρετική κίνηση υπάρχει η πιθανότητα της σπονδυλοδισκίτιδας, δηλαδή μιας μικροβιακής φλεγμονής στα πρώτα της στάδια, η οποία χρήζει ιατρική παρακολούθηση.
Εάν ο πόνος επιμένει κατά τις νυχτερινές ώρες ή δεν ελέγχεται με απλά παυσίπονα, ενδέχεται να οφείλεται σε πρωτοπαθή ή μεταστατικό όγκο της σπονδυλικής στήλης. Ένας οξύς πόνος στην οσφύ μπορεί να είναι επακόλουθο παθήσεων του παγκρέατος, της κοιλιακής αορτής ή να αποτελεί εκδήλωση κωλικού του νεφρού.
Τέλος ένας χρόνιος πόνος κυρίως στους ηλικιωμένους αποδεικνύεται ότι οφείλεται σε ένα οστεοπορωτικό κάταγμα.
Οι γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση, κυρίως της λευκής φυλής, είναι πολύ πιθανό σε κάποια στιγμή της ζωής τους να τους εμφανιστεί οστεοπόρωση. Κινδυνεύουν περισσότερο όσες είχαν χαμηλή κορυφαία οστική μάζα, καθώς επίσης είχαν καθυστερημένη έναρξη της εμμήνου ρήσεως ή για οποιοδήποτε λόγω πρώιμη εμμηνόπαυση.
Ανεξαρτήτως φύλου κινδυνεύουν οι καπνιστές, όσοι επιδίδονται σε υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης, οι ασθενείς που λαμβάνουν κορτιζόνη για μακρό χρονικό διάστημα, καθώς επίσης και τα άτομα με ψυχογενή ανορεξία. Ο αλκοολισμός, ο σακχαρώδης διαβήτης, ο υπερπαραθυρεοειδισμός, η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και οι παθήσεις του πεπτικού συστήματος αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης οστεοπόρωσης. Ένας επιπλέον παράγοντας κινδύνου, ο οποίος είναι δυνατό να ελεγχθεί, είναι η έλλειψη σωματικής άσκησης.
Πάντως η οστεοπόρωση είναι μια ύπουλη χρόνια νόσος που απαιτεί τακτική και υπεύθυνη ιατρική παρακολούθηση.
Αν και το κάταγμα συμβαίνει μέσα σε μια στιγμή, η πώρωσή του απαιτεί ικανό χρονικό διάστημα. Μερικές φορές αυτό το χρονικό διάστημα παρατείνεται. Η σοβαρότητα της κάκωσης, η γενική κατάσταση του ασθενή και το ενδεχόμενο προϋπάρχουσας οστικής νόσου καθυστερούν την πώρωση ενός κατάγματος.
Συστηματικές παθήσεις που επηρεάζουν την οξυγόνωση των ιστών είναι δυνατόν να επιβραδύνουν την πώρωση. Επίσης η λήψη ορισμένων φαρμάκων και η πλημμελής διατροφή μπορεί να καθυστερήσουν τη θεραπεία. Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα είναι η ανάταξη του κατάγματος, η ακινητοποίηση του πάσχοντος μέλους και η παρουσία λοίμωξης.
Ορισμένα οστά λόγω του τρόπου αιμάτωσής τους καθυστερούν την ολοκλήρωση της πώρωσης. Κάποιες φορές αναστέλλεται οριστικά η διαδικασία της πώρωσης και απαιτείται εκ νέου ιατρική αντιμετώπιση.
Είναι αρκετά δημοφιλής η τοπική έγχυση κορτιζόνης σε περιαρθρίτιδες του ώμου, ιδιαίτερα σε αθλητές και σε εργαζόμενους με αδιάλειπτη χρήση του άνω άκρου. Συνήθως τα αποτελέσματα είναι θεαματικά με ύφεση του πόνου, ιδιαίτερα εάν η έγχυση συνδυάζεται με τη χρήση τοπικού αναισθητικού.
Όμως οι επαναλαμβανόμενες εγχύσεις σε συνδυασμό με την έλλειψη ανάπαυσης είναι δυνατό να προκαλέσουν εκφυλιστική ρήξη του τενόντιου πετάλου των στροφέων του ώμου με δυσάρεστες συνέπειες. Αυτό μπορεί να συμβεί πιο συχνά σε εκείνους που σπεύδουν από γιατρό σε γιατρό σε νυχτερινές ώρες στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, χωρίς να έχουν έναν θεράπων ιατρό, ο οποίος θα έχει την ευθύνη της θεραπείας τους. (Σε κάθε νόσο υπάρχει ελπίδα θεραπείας όταν υπάρχει θεράπων ιατρός, ο οποίος τρέχει πιο γρήγορα από τη νόσο).
Το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα οφείλεται στην παγίδευση ενός πολύ σημαντικού νεύρου σε ένα οστεοινώδες κανάλι. Εμφανίζεται πιο συχνά σε γυναίκες, σε ανθρώπους με ρευματοειδή αρθρίτιδα και σε όσους εργάζονται σκληρά με τα χέρια τους. Εκδηλώνεται με πόνο, αιμωδίες και μυϊκή αδυναμία του χεριού.
Κάποιες φορές μιμείται παθήσεις της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Για τη διάγνωση απαιτείται ηλεκτρομυογράφημα και η αντιμετώπισή του είναι κυρίως χειρουργική. Μετά από μια περίοδο ανάπαυσης και χορήγησης αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, εφόσον επιδεινώνονται τα συμπτώματα η χειρουργική θεραπεία είναι μονόδρομος.
Με τοπική αναισθησία διανοίγεται στην παλαμιαία επιφάνεια του καρπού ο σύνδεσμος του καρπιαίου σωλήνα και απελευθερώνεται το παγιδευμένο νεύρο. Η τομή συρράπτεται με 4-5 ράμματα, τα οποία αφαιρούνται μετά το πέρας τουλάχιστον 2 εβδομάδων. Ο ασθενής νοιώθει ανακούφιση από τα συμπτώματα από την πρώτη ημέρα μετά την επέμβαση. Η διάνοιξη του καρπιαίου σωλήνα μπορεί να γίνει και αρθροσκοπικά.
Η αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας του γόνατος είναι εξατομικευμένη και εξαρτάται από την ηλικία του ασθενή, το επίπεδο δραστηριοτήτων του, τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του καθώς επίσης και από την οικονομική του κατάσταση(ή τις δυνατότητες του ασφαλιστικού του φορέα).
Στα αρχικά στάδια μπορεί να αντιμετωπιστεί με φάρμακα που καθυστερούν τη διάβρωση του αρθρικού χόνδρου τα οποία δεν έχουν παρενέργειες. Σκόπιμο είναι να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε μηχανικό πρόβλημα της άρθρωσης με αρθροσκόπηση, ειδικό νάρθηκα ή κάποια χειρουργική επέμβαση(οστεοτομία) Σε πιο προχωρημένο στάδιο χορηγούνται ενδαρθρικές εγχύσεις, αντιφλεγμονώδη φάρμακα για βραχύ χρονικό διάστημα και παυσίπονα.
Σε πιο προχωρημένα στάδια όταν η βάδιση γίνεται δύσκολη συστήνεται η χρήση βακτηρίας για αποφόρτιση του σκέλους. Εφόσον ο ασθενής υποφέρει ακόμα και κατά την ανάπαυση και έχει εξαντληθεί κάθε άλλο θεραπευτικό μέσο προτείνεται ο ολική αρθροπλαστική γόνατος.
Η μακροχρόνια έρευνα έχει φέρει στο φως ελπιδοφόρες θεραπείες με την καλλιέργεια κυττάρων και μεταμόσχευση αρθρικού χόνδρου οι οποίες προς το παρόν λόγω οικονομικού κόστους περιορίζονται σε νεαρές ηλικίες, με συγκεκριμένες βλάβες, σε επαγγελματίες αθλητές και σε ασθενείς πολύ υψηλών απαιτήσεων.
Ένα διάστρεμμα συμβαίνει συχνά σε αθλοπαιδιές κυρίως το ποδόσφαιρο και αφορά συνήθως την ποδοκνημική άρθρωση. Προκαλεί έντονο πόνο και πρήξιμο. Κάθε κάκωση της περιοχής χρήζει ακτινολογικό έλεγχο για τον αποκλεισμό ενός κατάγματος. Πολλοί αντιμετωπίζουν εμπειρικά ένα διάστρεμμα με παγοθεραπεία και τοπική επάλειψη κάποιου φαρμακευτικού σκευάσματος.
Κάποιοι επιπρόσθετα χρησιμοποιούν και έναν ελαστικό επίδεσμο. Η αλήθεια είναι ότι ένα διάστρεμμα μπορεί, ανάλογα με τη βαρύτητά του να συνοδεύεται από τραυματική υμενίτιδα, τοπικό αιμάτωμα, βλάβη του αρθρικού χόνδρου, θλάση των μυών, ακόμα και διάταση κάποιου νεύρου. Ορισμένες φορές υπάρχει ακόμα και πλήρη ρήξη ενός συνδέσμου. Το διάστρεμμα, όσο απλό κι αν είναι, αποτελεί σοβαρό λόγο αναζήτησης ιατρικής βοήθειας και απαιτεί κατάλληλη ελαστική επίδεση ή τοποθέτηση νάρθηκα και αποφόρτιση(πατερίτσες).
Σε αρκετές περιπτώσεις κρίνεται απαραίτητο να χορηγηθεί αναρρωτική άδεια! Κάποιοι θα χρειαστούν και φυσιοθεραπείες. Η χρήση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων είναι πεδίο αντιπαραθέσεων, ενώ το πλήρες χρονικό περιθώριο για την επούλωση των συνδέσμων είναι 6 εβδομάδες.
Η εξωτερική οστεοσύνθεση είναι ένα σύστημα ράβδων και βελονών, το οποίο συγκρατεί την ανάταξη ενός κατάγματος ή μιας οστεοτομίας. Αποτελεί χειρουργική τεχνική μικρής παρεμβατικότητας και ενδείκνυται στη θεραπεία καταγμάτων με σοβαρές βλάβες των μαλακών μορίων. Το οστούν στο οποίο χρησιμοποιείται κυρίως είναι η κνήμη. Εκτός από την τραυματιολογία χρησιμοποιείται και στη διατατική οστεογένεση για την αύξηση του μήκους ενός οστού.
Η συσκευή της εξωτερικής οστεοσύνθεσης θυμίζει σκαλωσιά κτηρίου. Η θεραπευτική αυτή μέθοδος απαιτεί υπομονή από την πλευρά του ασθενή και σχολαστικό αντισηπτικό καθαρισμό των βελονών που εισέρχονται δια του δέρματος στο κόκαλο του ασθενούς.
Εξαρτάται από το χρονικό διάστημα από την επέμβαση, από το είδος του οστού που υπέστη το κάταγμα και από το είδος των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν. Υλικά από τιτάνιο και ενδομυελικοί ήλοι μπορούν να παραμείνουν. Πλάκες και βίδες στο άνω άκρο συστήνεται να μην αφαιρούνται διότι δεν υπόκεινται σε μεγάλα φορτία, ενώ η αφαίρεσή τους μπορεί να τραυματίσει νεύρα που διασώθηκαν από την πρώτη επέμβαση ή να οδηγήσουν σε νέο κάταγμα στο σημείο όπου είχε προηγηθεί το αρχικό κάταγμα.
Στο κάτω άκρο συστήνεται η αφαίρεση των υλικών 18 μήνες μετά την πρώτη επέμβαση, ύστερα από την ολοκλήρωση της πώρωσης του κατάγματος. Εάν δεν αφαιρεθούν υπάρχει ο κίνδυνος νέου κατάγματος στο πέρας της πλάκας, λίγο πιο πάνω από το αρχικό κάταγμα, λόγω διαφορετικής αντοχής στο σύστημα οστού-πλάκας και μεμονωμένου οστού. Πάντως η αφαίρεση των υλικών είναι μια δεύτερη χειρουργική επέμβαση, η οποία έχει τους κινδύνους της και μετεγχειρητικά απαιτεί μια περίοδο αποφόρτισης του σκέλους(πατερίτσες).
Η ραιβοιπποποδία είναι μια παραμόρφωση του κάτω άκρου που παρατηρείται στα νεογνά κυρίως στα αγόρια. Συνδυάζεται αρκετά συχνά και με άλλες διαταραχές και σύνδρομα. Παρατηρούνται ρικνώσεις των μαλακών μορίων του άκρου ποδός με ατροφία των μυών της κνήμης. Οι κινήσεις του ποδιού είναι περιορισμένες έως καταργημένες και τα οστά όπως η πτέρνα και ο αστράγαλος σχεδόν εξαρθρωμένα.
Η παραμόρφωση αυτή, η οποία είναι εμφανής κατά τη γέννηση, μπορεί να συμβεί και στα δυοπόδια και απαιτεί έγκαιρη εξειδικευμένη ιατρική αντιμετώπιση. Περιλαμβάνει χειρισμούς για την προοδευτική διόρθωση της παραμόρφωσης με τη χρήση γύψινων επιδέσμων και ναρθήκων για του πρώτους 3 έως 6 μήνες. Εάν στο χρονικό αυτό διάστημα δεν επιτευχθεί διόρθωση ή συμβεί υποτροπή συστήνεται η χειρουργική θεραπεία. Το ίδιο ισχύει και σε περιπτώσεις καθυστέρησης στην αρχική αναζήτηση εξειδικευμένης ιατρικής βοήθειας.
Η ρήξη Αχίλλειου τένοντα αντιμετωπίζεται κυρίως χειρουργικά με επείγουσα συρραφή των κολοβωμάτων του τένοντα με ισχυρά ράμματα και εξειδικευμένη τεχνική. Επιπλέον είναι δυνατό να ενισχυθεί η συρραφή με τη χρήση αυξητικών παραγόντων από το αίμα του ίδιου του ασθενή μετά από φυγοκέντρηση (Platlets Rich Plasma).
Μετά την επέμβαση, το πόδι του ασθενή είναι ακινητοποιημένο σε γύψο από το μηρό ως τα δάκτυλα για 3 εβδομάδες. Τα ράμματα αφαιρούνται στις 2 εβδομάδες από ένα παράθυρο που διανοίγεται στο γύψο. Στις 3 εβδομάδες αφαιρείται ο αρχικός γύψος και τοποθετείται καινούργιος κάτω από το γόνατο ως τα δάκτυλα για άλλες 3 εβδομάδες. Όλο αυτό το διάστημα των 12 εβδομάδων ο ασθενής βαδίζει με βακτηρίες.
Η άσηπτη νέκρωση της μηριαίας κεφαλής είναι μια παθολογική κατάσταση που οφείλεται στην πλημμελή αιμάτωση της κεφαλής του μηριαίου. Αυτό μπορεί να συμβεί σε ασθενείς με δρεπανοκυτταρική αναιμία ή διαταραχές του πηκτικού μηχανισμού ή ακόμα μετά από ένα υποκεφαλικό κάταγμα. Σε πολλούς ασθενείς δεν είναι δυνατό να ανευρεθεί μια συγκεκριμένη αιτία.
Εκδηλώνεται με πόνο και χωλότητα, ιδιαίτερα μετά από κάποια έντονη προσπάθεια. Η διάγνωση και η σταδιοποίηση της νόσου γίνεται με εργαστηριακό έλεγχο που περιλαμβάνει απλές ακτινογραφίες, μαγνητική τομογραφία και ενδεχομένως σπινθηρογράφημα οστών. Ο οργανισμός προσπαθεί να αντικαταστήσει το νεκρωμένο οστούν με παραγωγή νέου για την καλύτερη υποστήριξη του αρθρικού χόνδρου. Πολλές φορές είναι δυνατό να προκληθεί σύγχυση με μια άλλη διάγνωση που λέγεται παροδική οστεοπόρωση του ισχίου ή οίδημα του μυελού των οστών διότι παρουσιάζουν παρόμοια εικόνα στη μαγνητική τομογραφία.
Η θεραπεία περιλαμβάνει ανάπαυση, κλινοστατισμό και αποφόρτιση (πατερίτσες) σε συνδυασμό με αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Ανάλογα με το στάδιο της νόσου μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση (τρυπανισμούς, τοποθέτηση τανταλίου, αυτομεταμόσχευση αγγειούμενου μοσχεύματος περόνης, ολική αρθροπλαστική ισχίου)
του μηριαίου.Τα υποκεφαλικά είναι ενδοαρθρικά και δεν πωρώνονται (δεν κολλάνε), ενώ τα διατροχαντήρια είναι εξωαρθρικά και είναι δυνατό να πωρωθούν.
Ένας ηλικιωμένος με κάταγμα ισχίου πρέπει να χειρουργηθεί το συντομότερο δυνατό με στόχο την ταχύτερη κινητοποίησή του από τους φυσιοθεραπευτές. Όσο περισσότερο παραμένει κατακεκλιμένος, κινδυνεύει από θρομβοεμβολικό επεισόδιο, υποστατική πνευμονία, ουρολοίμωξη και κατακλίσεις. Επιπλέον είναι δυνατό να απορυθμιστεί στους διαβητικούς η ισορροπία του σακχάρου στο αίμα, να παρουσιαστεί συγχυτικοδιεγερτικό επεισόδιο και ηλεκτρολυτικές διαταραχές.
Το χειρουργείο πρέπει να λάβει χώρα, αν είναι δυνατό, την ίδια ημέρα στην οποία συνέβη το κάταγμα, ώστε ο ηλικιωμένος να μην προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι έχασε την ικανότητα βάδισης και αυτοεξυπηρέτησης.
Ο γύψος είναι ένα αναγκαίο κακό, το οποίο χρειάζεται να υπομείνει ο άνθρωπος που έχει υποστεί κάποιο κάταγμα ή έχει υποβληθεί σε κάποιου είδους επέμβαση. Δεν πρέπει να βραχεί, να σπάσει ή να μαλακώσει ο γύψος, ούτε να τροποποιηθεί ή να αφαιρεθεί από τον ασθενή ή κάποιον άλλο μη ειδικό. Τις πρώτες 48 ώρες το μέλος που είναι στο γύψο πρέπει να βρίσκεται ψηλά (σε μαξιλάρια ή σε ανάρτηση). Αν παρατηρηθεί πόνος, μούδιασμα, αλλαγή του χρώματος των δακτύλων (ασπρίζουν ή μελανιάζουν) τότε απαιτείται επείγουσα ορθοπαιδική εκτίμηση.
Επίσης οι γειτονικές αρθρώσεις που είναι εκτός του γύψου καλό είναι να κινητοποιούνται τακτικά για την πρόληψη δυσκαμψίας. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα που πρέπει να διατηρηθεί ο γύψος, ο ασθενής μαζί με αγαπητά του πρόσωπα, μπορεί να γράψει και να ζωγραφίσει επάνω στο γύψο. Μετά την αφαίρεση του γύψου, συνήθως απαιτούνται λίγες εβδομάδες φυσιοθεραπείας.
Ημερομηνία Ανάρτησης: 14/06/2021
Κομνηνών 47 (πεζόδρομος), Καλαμαριά 
6973696520
